Olga, dziękuję. Z tą kanapką to tak nie do końca. Ninka zajada wszystko ze smakiem. Nigdy nie było u niej problemu z jedzeniem. To głównie za sprawą Mamy i Babci. To mistrzynie w kuchni!!!
A co do ulubionego ujęcia, to ja osobiście nigdy takiego nie szukam. Skupiam się na opowieści i różnorodności przekazu. Niemniej tym razem mam faworyta i mam co do tego zdjęcia większe plany:-)

Kamila, proszę bez Pana. To mnie krępuje bo nie uważam siebie za zbyt poważnego człowieka. Dziękuję za Twoją obecność, tutaj na blogu. Doceniam to, bo przecież jednym z głównych powodów powstania tej strony było podzielenie się z innymi tymi pięknymi momentami z życia codziennego jakie wszystkich nas spotykają. Chcę je zatrzymać na zawsze i móc do nich wracać aby czerpać natchnienie, inspirację i mieć dzięki nim siłę do walki z trudami rzeczywistości. Jeszcze raz dziękuję.

Dziękuję Iza. Wciąż wierzę, że moja kronika jaką tworzę już od kilku lat kiedyś doczeka się kontynuatora a raczej kontynuatorki. Byłbym szczęśliwy gdyby Nina pokochała obraz tak bardzo jak ja. Nie mam na to gwarancji i cieszę się tym co jest. Jeszcze raz dziękuję za Twoją, od lat, obecność.

Dziękuję Kamila. Staram się wyciszyć i tylko patrzeć. To takie uzdrawiające:-) A Wasz dziadek też był żołnierzem?

Chyba na wyrost te komplementy Paulino. Bardzo Dziękuję. Fotografując mogę trochę przenieść się w inny świat. Bardzo lubię obserwować zachowania i sytuacje. Od zawsze to miałem. Napawam się gestami, emocjami i prawdą o człowieku. Przez lata obcowania z moją rodziną doszliśmy do momentu, gdzie Oni nie zwracają na mnie większej uwagi a ja wczułem się w ten dom dosyć mocno. Choć już tyle zdjęć tam zrobiłem nadal czuję, że wiele jeszcze można pokazać. Człowiek jest niekończącym się tematem do fotografii.

Cieszę się, że tak dużo dają Ci moje prace. W końcu o to w tym chodzi aby dzieląc się, nie ukrywajmy tego, swoim życiem prywatnym wzbudzić w oglądającym wzruszenie i oderwać go na chwilę od trosk dnia codziennego.
Serdecznie Cię pozdrawiam