Usłyszałem ostatnio, że powinienem publikować częściej. Ale czyż można mówić więcej na siłę? Czy można wydawać z siebie coś wartościowego pod presją? Ja tak nie potrafię. Fotografia to nie jest coś co mogę w sobie na zawołanie rozbudzić i pokazywać obrazy kiedy tylko przyjdzie mi taki kaprys. Fotografia to przeżycie. To obserwacja i doświadczenie. W zasadzie te obrazy nie są zaplanowane jako zdjęcia. W większości są po prostu tym co widzę. Przykładam aparat do oka wtedy kiedy powstaje we mnie jakieś przeżycie, kiedy czuję coś sercem, duszą (jeśli tylko ją posiadam). Kiedy moja ukochana Anna i Nina są razem, kiedy nie muszę iść do pracy, kiedy mogę uspokoić głowę i zachwycać się tylko tym, że są. Wtedy zaczynam głęboko odczuwać. Widzę i potrzebuję to po prostu zatrzymać. Uchronić od zniszczenia od zapomnienia. Fotografia to proces zachodzący we mnie bez przerwy. To stan umysłu polegający na obserwacji i przeżywaniu. Wnikam w rzeczywistość i reaguję zgodnie ze swoim stanem emocjonalnym. Tak się czuję i tak widzę. Dlatego staram się kochać mocno, żyć uczciwie i prosto, być czułym i wrażliwym, być dobrym i dawać dobro. Często przegrywam tę walkę o lepszego mnie, o lepszy świat. Nie spocznę jednak i zawsze będę starał się widzieć wokół siebie niuanse, muśnięcia niewypowiedzianego, tchnienie uczucia i dotyk szczęścia. Dostrzeżenie przejawu piękna, fascynacja delikatnością i ulotnością. To jest to co staram się w sobie pielęgnować. Być w miłości szczerym, wiernym i dobrym. To jest moja fotografia. Kiedy przeżywamy i czujemy, zaczynamy widzieć. Patrzeć możemy zawsze ale widzieć musimy pragnąć. Bo pragnienia wiodą do życia.

Zapraszam w podróż nad Morze.

g

Część druga / Part Two