Ostatnie zdjęcie miażdży. Aż chce się krzyczeć – gościu, nie rób teraz zdjecia, idź tam do nich!!!

Ehh… w takich sytuacjach zastanawiam się gdzie to wszystko ma sens…przez 4 miesiące walczyłam o swoje… był płacz, łzy…było wszystko..wywalczyłam swoje.. jak myślałam, że już będzie dobrze, że wygrałam..z dnia na dzień tracę bliskiego kolegę… nie rozumiem sensu życia…dlaczego ludzie zostają tak ukarani…dobrzy ludzie..
Ninka trzymaj się! Jestem z Tobą
Pani Grzegorzu i Pani Aniu tak samo
Dacie radę! Jesteście świetną rodziną i razem przejdziecie wszystko.
Ninka- Twoja Wielka Fanka – Aneta

Ninka – dużo siły! dasz radę! Tulę najmocniej <3

U nas było dokładnie tak samo Nadia silniejsza niż my .Teraz po póltorej roku mogę powiedzieć ,że jest łatwiej ale nie zawsze .Czasem siadamy i płaczemy z bezsilności .Trzymajcie się cieplutko ,tulimy

Dziękuję za to współodczuwanie. To pomaga. Nie być samotnym.

Czytam ten wpis z troszkę innej perspektywy! Tylko z opowieści wiem, jak rodzice przeżywają cukrzycę swojego dziecka! Jestem 29 letnią mamą 4 latka i pewnie też serce by mi krwawiło, ale… Jako „cukierek” z ponad 18-letnim doświadczeniem powiem Wam, że nie taki diabeł straszny… Nic w życiu mnie nie ominęło, właściwie prócz liczenia wymienników, zastrzyków i pomiarów o określonej porze niewiele się w moim życiu uległo zmianie i za to moi rodzice powinni dostać medal! Nikt się nade mną nie użalał, a ONI pozwalali mi na wszystko (kontrolując mnie oczywiście, ale bez przesady). Nauczyłam się tą swoją chorobę „wykorzystywać” w szkole, w życiu…ani przez chwilę się jej nie wstydziłam, nie wypierałam…ona po prostu była, jest i będzie! Wiedziałam, że rodzice wierzą we mnie i mi ufają, a ja starałam się zrobić wszystko aby ich nie zawieść! Oczywiście były okresy buntu, okresy słabości i kilka wydarzeń w których cukrzyca próbowała mi przeszkodzić, ale wszystko było do pokonania!
W podstawówce chdziłam na wszystkie zajęcie jaki była w pobliżu (tańce, teatr, szkoła muzyczna, kółko turystyczne rowerowe i wiele innych…); w liceum byłam imprezowiczką (nauczyłam się imprezować z głową!), dużo wyjeżdżałam ze znajomymi, żaden sport nie był mi obcy, byłam dobrą uczennicą, potem skończyłam studia, mam męża, pracę, ukochanego syna i do dziś w pełni korzystam z życia …czy moje życie było/jest inne, albo gorsze od innych…NIE!, czasem jest o wiele lepsze, bo z racji doświadczeń wiem, że nalezy czerpać z niego tyle, ile się da!
Wiele jeszcze miałabym do napisania na ten temat , ale to nie miejsce, aby opisywać 2/3 mojego życia!
Podsumowując: Dajcie córce wiarę w siebie! Dajcie jej miłość! Zaufajcie! Nie zmieniajcie jej życia zbyt mocno! Pokażcie, że to prawie! w niczym jej nie ogranicza! Traktujcie cukrzycę, jak coś zupełnie naturalnego, tylko ciut odmiennego (wyjątkowego)!
Dacie radę, a Wasza córcia na pewno będzie cudowną dziewczynką, a potem wspaniałą kobietą!
POWODZENIA!

Witam, jestem mamą słodziaka. Mój syn zachorował jak miał 12 lat (teraz 20), też w wakacje jakoś ponoć wysyp zachorowań większy jest w sezonie letnim… Przeżywałam to samo, choć syn starszy ale ból, obawy i rozterki takie same, niezaleznie od wieku dziecka. Z perspektywy czasu powiem tak- da się z tym żyć, choć bywają kryzysy. Ważne jest wspieranie, własna ogromna edukacja, trzeba wiedzieć o cukrzycy dużo. Każde dziecko reaguje inaczej, z czasem rozpoznaje sygnały ciała gdy cukier jest za mały i gdy jest za duży. Mój syn był na pompie i sam z niej zrezygnował, za bardzo go ograniczała o dziwo, bo wyrywał sobie wkłucia. Teraz jest na penie i idealnie dobranych analogach i żyje normalnie. Miał obawy o szkołę (chodził do gimnazjum) a tu okazało się, ze w klasie jest dwójka cukrzyków i on nawet o tym nie wiedział tak skrywały chorobę. On jednak postanowił się nie chować w toalecie na pomiary cukru i na iniekcje. Podnosi nieznacznie koszulkę i wstrzykuje w brzuch na tyle dyskretnie by nie wprowadzać… otoczenia na konsternację co on robi? Mój syn nie miał nigdy taryfy ulgowej, nie był zwalniany z WF (wręcz przeciwnie zachęcam do aktywności), pilnowałam owszem skrupulatnie wizyt, badań, teraz kontroluję czy sam tego pilnuje. W najbliższej rodzinie mam jeszcze dwójkę słodziaków- synków mojego brata. Jeden zachorował jak miał 2 latka, teraz ma 6 i od roku też sam świadomie zrezygnował z pompy bo miał dość wyrywania wkłucia przy zabawie. I jeszcze nie opanował cukrów, wiadomo nie potrafi sam sobie podać insuliny. Teraz poszedł do szkoły zwykłej publicznej i oczywiście rodzice natrafili na mur- najpierw strachu nauczycieli (o matko chore dziecko co z nim robić?), potem nieprzychylność pielęgniarki(jak pani to sobie wyobraża, że ja będę pilnować co on je?? i jak ja mam to przeliczać, dostała kartkę, rozpiskę- dalej ma problem). Na razie ktoś jeździ do szkoły na przerwach gdy mały je i daje mu insulinę ale przecież tak się nie da cały rok, jak oboje rodzice pracują. Dodam, że do przedszkola chodził integracyjnego i tam problemu nie było żadnego.
Drugi starszy zachorował 3 tygodnie temu, 17 latek- cukier niemierzalny 1017. Podszedł bardzo świadomie, może dlatego ze wie jak to jest bo widzi zmagania z młodszym bratem? Wiecie jakie miał pytanie do mojego syna przez telefon ze szpitala- jak to jest z piciem piwa ? Podsumowując rozumie, znam ból i strach o dziecko… ale będzie dobrze, czas jest potrzebny żeby sie z tego otrząsnąć. Musicie tylko skrupulatnie pilnować badań (moczu i krwi) i wizyt u specjalistów (okulista).Poradzicie sobie:) powodzenia